Prema najnovijim naučnim istraživanjima, fenomen poznat kao mizokinezija, koji se definiše kao iracionalni osećaj stresa ili nelagodnosti izazvan posmatranjem malih, ponavljajućih pokreta drugih ljudi, pogađa jednu od tri osobe. Ovaj fenomen, koji se može prevesti kao „mržnja prema pokretima“, do sada je bio nedovoljno istraživan, ali se pokazuje kao značajan problem u društvu.
Mizokinezija je slična mizofoniji, koja se odnosi na iritaciju izazvanu određenim zvučnim stimulansima, ali se mizokinezija više fokusira na vizuelne okidače. Prema rečima glavne autorke studije, psihologa Sumit Džasvala sa Univerziteta Britanske Kolumbije, ova pojava se definiše kao snažan negativan emocionalni odgovor na vizuelne podražaje. Na primer, kada neko vrpolji ruku ili nogu, posmatrač može doživeti osećaj anksioznosti ili frustracije.
U istraživanju objavljenom 2021. godine, Džaval i njen tim sproveli su „prvo dubinsko naučno istraživanje“ o mizokineziji, kako bi stekli bolje razumevanje ovog fenomena. U okviru studije, koja je uključivala više od 4.100 učesnika, istraživači su ispitivali prevalenciju mizokinezije među studentima i širim populacijama, procenjujući njen uticaj na svakodnevni život.
Rezultati su pokazali da otprilike jedna trećina učesnika izveštava o osetljivosti na mizokineziju, što ukazuje da je ovaj fenomen znatno prisutniji nego što se ranije mislilo. Istraživači su istakli da je osetljivost na mizokineziju problem koji nije ograničen na kliničke populacije, već ga deli veliki broj ljudi u društvu.
Dodatno, istraživanje je otkrilo da mizokinezija može biti povezana sa mizofonijom, ali to nije uvek slučaj. Dok neki ljudi osećaju blagu nelagodnost zbog pokreta drugih, drugi mogu doživeti jake negativne emocije kao što su bes ili anksioznost, što može uticati na njihovo uživanje u društvenim aktivnostima ili radnom okruženju. Psiholog Tod Hendi je istakao da su neki učesnici čak smanjili društvene aktivnosti zbog svog stanja.
Istraživači su takođe razmatrali uzroke mizokinezije i kako se ona manifestuje. Hendi je započeo istraživanje nakon što je njegova partnerka izrazila nelagodnost zbog njegovog vrpoljenja, što ga je navelo da istražuje neurološke osnove ovog fenomena. U okviru studije, istraživači su testirali hipotezu da mizokinezija može proizaći iz povećane osetljivosti vizuelne pažnje, što bi moglo onemogućiti ljude da blokiraju vizuelne stimuluse.
Međutim, rezultati su bili neubedljivi i nisu pružili jasne dokaze da vizuelna pažnja značajno doprinosi osetljivosti na mizokineziju. Naučnici su sugerisali da bi „neuroni ogledala“, koji se aktiviraju tokom pokreta, mogli biti uključeni u ovaj fenomen, jer bi posmatranje pokreta drugih moglo izazvati slične emocionalne reakcije kod posmatrača.
Naučnici su izrazili želju da nastave istraživanje kako bi bolje razumeli ovu pojavu i njen uticaj na svakodnevni život. Džasval je naglasila da je važno prepoznati da su ljudi koji pate od mizokinezije često nevoljno pogođeni emocijama drugih, što može dovesti do dodatnog stresa ili anksioznosti.
Na kraju, istraživači su se složili da je mizokinezija mnogo češća nego što se ranije mislilo. „Za one koji pate od mizokinezije, vi niste sami. Vaše poteškoće su uobičajene i stvarne“, poručio je Hendi. Ova studija otvara vrata daljem istraživanju i razumevanju kako ova pojava utiče na živote ljudi širom sveta.
