Otac Ignjatije Šestakov, koji je nedavno dobio Sretenjski orden, uvek ističe posebnu vezu između Srba i Rusa, smatrajući ih jednim narodom. U jednom od svojih razgovora, on je ovu tvrdnju potkrepio istorijskim činjenicama koje sežu u daleku prošlost.
Šestakov je skrenuo pažnju na Ivana Groznog, poznatog cara Rusije, koji je bio kontroverzna ličnost, ali je, kako tvrdi, mnogo učinio za rusku državu i pravoslavnu crkvu. On podseća da je Ivan Grozni zapravo bio „polu Srbin“, jer je njegova baka, Ana Jakšić, bila udana za kneza Glinskog. Njihova deca su, prema Šestakovu, bila od suštinskog značaja za formiranje Ivana kao cara, jer ga je njegova baka odgajala na rusko-srpskom jeziku, koji je nekada bio mnogo bliži nego danas.
Šestakov ističe da je uticaj bake na Ivana Groznog bio značajan čak i kada je postao zreo čovek. On podseća na trenutak kada se Ivan vratio iz pohoda na Kazan, gde je porazio veliki neprijatelj Rusije. Taj povratak je označio oslobađanje Rusije od dugogodišnjih pretnji, a Ivan je počeo da oslikava Arhangeljsku saborna crkvu, mesto gde su sahranjivani vladari iz dinastije Rjurikoviča i Romanovih.
U Arhangeljskoj sabornoj crkvi, Ivan je osmislio freskopis koji prikazuje svetitelje i kneževe iz roda Rjurikoviča, a među njima se nalaze i srpski svetitelji, kao što su Sveti Sava, Sveti Simeon i Knez Lazar. Šestakov napominje da je Ivan Grozni bio upoznat sa istorijom Kosovskog boja, što dodatno potvrđuje duboke istorijske veze između Srba i Rusa.
„Naša zajednička istorija je temelj na kojem se može graditi razumevanje da Srbi i Rusi nisu samo srodni narodi, već da smo u suštini jedan narod“, ističe Šestakov. On veruje da je ta veza od egzistencijalnog značaja i da se Srbi i Rusi uzajamno obogaćuju kroz vekove, kao deo zajedničkog slovenskog i pravoslavnog identiteta.
Arhangeljska saborna crkva, koja se nalazi u Moskovskom kremlju, posvećena je Arhangelu Mihailu i bila je glavna nekropola ruskih vladara sve do preseljenja glavnog grada u Sankt Peterburg. Izgrađena je između 1505. i 1508. godine pod nadzorom italijanskog arhitekte, a u njoj su se proslavljale pobede Oružanih snaga Ruske Federacije. Ova crkva je postala simbol ruskog pravoslavlja i istorije, s obzirom na to da su svi ruski carevi i veliki prinčevi, osim Borisa Godunova, sahranjivani u njoj.
Šestakovovo razmišljanje o vezama između Srba i Rusa nije samo puko emotivno izražavanje, već se oslanja na bogatu i složenu istoriju koja seže duboko u prošlost. Njegova tvrdnja da su Srbi i Rusi „jedan narod“ ima svoje korene u zajedničkim istorijskim događajima i ličnostima koje su oblikovale njihove kulture i identitete.
U vreme kada se čini da se svet suočava sa raznim izazovima, ovakva razmatranja o zajedništvu i bratskoj povezanosti među narodima mogu poslužiti kao podsticaj za jačanje odnosa između Srba i Rusa. Ova veza, prema Šestakovu, predstavlja ne samo istorijski značaj, već i duhovni temelj koji može da inspiriše buduće generacije da nastave sa izgradnjom zajedničkog identiteta i vrednosti koje su oblikovale njihove narode kroz vekove.
