Mirko Tomić, poznatiji kao Bosanac, bio je zapažena figura u beogradskom podzemlju, čije ime je bilo povezano s brojnim kriminalnim aktivnostima, uključujući i ubistva visokih zvaničnika. Njegov život prekinut je 13. februara 2000. godine kada je postao prva žrtva sa spiska Milorada Ulemeka Legije i Dušana Spasojevića, koji su smatrali da su svi uključeni u ubistvo u „Interkontinentalu“ zaslužni za njegovu smrt.
Tomić je ubijen na način koji će kasnije postati poznat kao potpis „zemunskog klana“. U trenutku napada, vozio je svoj automobil marke “golf 4” Bulevarom Nikole Tesle iz pravca Zemuna. Iako nije bio svestan opasnosti, nepoznato vozilo se približilo s leve strane. Dok su se automobili kretali paralelno, prozori su se spustili, a iz vozila su ispaljeni smrtonosni hici. Tomić je pogođen u grudi i butinu, ali je i dalje nastavio da vozi sve dok nije izgubio kontrolu i udario u banderu.
Ubica i njegov saučesnik su mirno nastavili prema centru Beograda, a policija je kasnije utvrdila da je na Tomića ispaljeno oko 30 metaka iz automatskog oružja. Očevidaca nije bilo, a čaure nisu pronađene. Radnici koji su kopali kanal u blizini tvrdili su da su čuli samo udar vozila o banderu. Ubrzo nakon ubistva, pronađen je „kalašnjikov“ u žbunju, korišćen za izvršenje zločina.
Istražitelji su ubrzo povezali ubistvo Tomića sa „zemunskim klanom“. Svedok saradnik Dejan Milenković Bagzi na suđenju je otkrio da su Tomić i Spasojević bili dobri poznanici, ali je sukob nastao zbog Tomićeve bliskosti sa Jovanom Guzijanom Cunerom, članom suparničke ekipe. Spasojević je, uprkos tome što nije imao direktan sukob s Tomićem, odlučio da ga ubije kao odmazdu.
Ubistvo se dogodilo oko 20.30 časova, a Tomić je, vozeći „golf“, bio meta Mile Lukovića Kuma, koji je pucao iz „kalašnjikova“. Vozač automobila bio je Nikola Bajić, a u vozilu je bio i Sretko Kalinić. Luković je pratio Tomića pre nego što je izvršio napad. Novine su sutradan izveštavale da je ubistvo bilo profesionalno, a Luković je navodno bio ponosan na izvršenje zločina.
Mirko Tomić bio je poznat kao strastveni kockar, često se povezivao s kockarskim krugovima Beograda i Balkana. Tokom devedesetih godina, proveo je dve i po godine u nemačkom zatvoru zbog sitnih prekršaja. Po povratku u Srbiju, preživeo je pokušaj ubistva kada su mu nepoznati napadači aktivirali eksploziv ispod automobila.
Njegovo ime vezivano je i za odnose sa poznatim ličnostima iz podzemlja, uključujući i Željka Ražnatovića Arkana i ministra odbrane Pavla Bulatovića. Iako nikada nije dokazano da je imao direktne veze s njihovim ubistvima, Tomić je bio pod istragom zbog sumnje da je mogao biti umešan u zločin.
Dva sata pre svog ubistva, Tomić i njegov saradnik Branko Jevtović Jorga sreli su se s Arkanom u beogradskom hotelu, gde su mu nudili automobil. Njihovo neuspelo namamljivanje Arkana da izađe iz hotela, kako bi ga izložili opasnosti, moglo je da mu spasi život.
Nakon Tomićeve smrti, policija je pokušala da utvrdi njegovu povezanost sa ubistvom Bulatovića, ali su otisci dlana iz njegovog kriminalnog dosijea isključili sumnju da je on bio izvršilac. Njegova prerana smrt ostavila je mnoga pitanja bez odgovora, a njegovo ime ostalo je urezano u mračnu istoriju beogradskog kriminalnog miljea.
Uprkos svojim vezama i reputaciji, Tomić nije bio zabeležen kao hapšeni kriminalac u Jugoslaviji, a njegovi kockarski porazi i preživljeni atentati oblikovali su njegovu složenu ličnost i sudbinu u svetu podzemlja.
