Miloš Bogićević, srpski diplomata rođen 1876. godine u Beogradu, bio je kontroverzna figura koja je ostavila dubok trag u srpskoj istoriji između dva svetska rata. Potekao je iz ugledne porodice, čiji su preci imali značajnu ulogu u Prvom srpskom ustanku. Njegov deda Antonije bio je vojvoda, a otac Miloš ministar inostranih poslova, što je uticalo na to da se i Miloš opredeli za diplomatsku karijeru.
Bogićević je doktorirao pravne nauke u Beču i predavao međunarodno pravo na Beogradskom univerzitetu. Njegova karijera je označena brojnim političkim intrigama, naročito zbog njegovih bliskih veza s pukovnikom Dragutinom Dimitrijevićem Apisom i članstvom u organizaciji Crna ruka. Njegov sukob s premijerom Nikolom Pašićem započeo je 1904. godine kada je Bogićević, usled političkih nesuglasica, bio sprečen da postane poslanik u Crnoj Gori. Na kraju je, zahvaljujući intervenciji kralja Petra, postavljen za sekretara poslanstva u Parizu, a kasnije i za otpravnika poslova u Berlinu.
Njegova karijera uzela je dramatičan obrt tokom Prvog svetskog rata. Bogićević je, nezadovoljan srpskim vlastima, napustio Kairo i otišao u neutralnu Švajcarsku, gde je pokrenuo pregovore o separatnom miru s neprijateljima Srbije. Ove radnje su ga dovele u sukob s nacionalnim interesima Srbije i kompromitovale su njegovu reputaciju.
Nakon rata, Bogićević je nastavio da piše, objavljujući dela koja su kritikovala srpsku spoljnu politiku. Njegova knjiga „Spoljna politika Srbije“ izazvala je uzburkanost jer je sadržala navodne poverljive dokumente i optužbe protiv srpskih političara, uključujući i dvoličnost Nikole Pašića. Mnogi su ga sumnjičili da je bio saradnik nemačke tajne službe, a njegovi kontakti s nemačkim diplomatama su izazivali dodatne sumnje.
U 1921. godini, protiv Bogićevića je pokrenuta istraga zbog veleizdaje, ali je proces ubrzo obustavljen, verovatno na zahtev kralja Aleksandra. Tokom svojih godina u emigraciji, Bogićević je pisao članke koji su podržavali nemačku perspektivu o krivici za rat, tvrdeći da je Srbija odgovorna za izbijanje sukoba. Njegovi stavovi su bili u suprotnosti s mišljenjem većine srpske javnosti, što je doprinelo njegovoj kontroverznoj reputaciji.
Godine 1938., skoro dve decenije nakon rata, Bogićević je zatražio povratak u Jugoslaviju. Međutim, vladini krugovi su sumnjali u njegove namere, smatrajući da se vraća po zadatku nacista. Ubrzo nakon dolaska, ubijen je u restoranu u Berlinu, što je dodatno podstaklo spekulacije o njegovim vezama s neprijateljem.
Miloš Crnjanski je o njemu rekao da ga je „strašna i bezumna mržnja“ nagnala da pređe neprijatelju, što oslikava složenost Bogićevićevog lika i njegovu ulogu u turbulentnim vremenima. Njegovo nasleđe ostaje kontroverzno, a njegovi postupci i dalje su predmet rasprava među istoričarima i analitičarima.
Bogićevićeva priča je primer složenosti političkih identiteta i izdaje tokom turbulentnih perioda, a njegovo delovanje pruža uvid u dinamiku srpske politike i diplomatije u vreme pre, tokom i posle Prvog svetskog rata. Iako je bio obrazovan i talentovan diplomat, njegovi postupci su ga učinili simbolom izdaje u očima mnogih Srba, ostavljajući za sobom pitanje kako se politička opredeljenja mogu promeniti pod pritiskom istorijskih okolnosti.
